Kun je drie bijzondere dingen over jezelf noemen waarvan er (in willekeurige volgorde) twee feit zijn en eentje fictie?
Die vraag stel ik tijdens een intake-interview vaak aan nieuwe klanten.
Maar vandaag draai ik de rollen voor één keer om.
Komt ie:
- Ik heb twee boeken geschreven
- Ik zit in een aflevering van Lingo
- Ik ben ooit spion geweest
Je mag één keer raden welke fictie is.
Je bent nu ‘Antje Veld+ Lingo’ aan het googlen hè?
Is nooit gebeurd
Tenminste, ik zat wel een keer in het publiek. Met een heel groot spandoek om mijn vader en zusje aan te moedigen.
Dat werd alleen niet gefilmd, dus zat ik niet in de aflevering.
Wat betekent dat punt 1 en punt 3 een feit zijn.
Yup, ik ben ooit spion geweest.
Ik mag er natuurlijk weinig over vertellen
(insert geheime voetsignalen en een voice-over die dingen roept als spies honour, classified en top secret)
…maar deze drie dingen kan ik wel verklappen:
- Het ging om een soort ‘bedrijfsspionage’, allemaal binnen de regels van de wet uiteraard.
- We betaalden in die tijd nog met guldens (dat doet er verder niet toe, maar klinkt wel lekker nostalgisch).
- Ik was er zó slecht in, dat het een eenmalig avontuur werd.
Wat moest ik doen?
Zo min mogelijk opvallen.
Op een congres over iets saais, tussen allemaal mensen in grijze pakken.
Ik hoefde eigenlijk alleen maar in de zaal te gaan zitten. Wakker te blijven. En tijdens de lunch een broodje uit te kiezen.
Na afloop moest ik een A4tje met het programma meenemen.
Of de sprekerslijst. De gastenlijst? Goodie bag? Ik weet het niet meer. We betaalden nog met guldens hè. Kan jij je herinneren wie in 2000 het Eurovisiesongfestival won? Precies. Doe ik verder ook niet moeilijk over.
Net zoals dit spionageklusje niet moeilijk had moeten zijn. Toch faalde ik gigantisch.
Wat ging er mis?
Ik moest een grijs pak aan
Daar ging het mis.
Ik was 18. Droeg nooit een pak, of een mantelpakje. Laat staan een grijs pak.
Mijn panty zakte steeds naar beneden. Ik wiebelde op mijn ongedragen pumps als Bambi op glad ijs. M’n blouse was net te groot voor onder het jasje. En alles zat precies niet lekker.
Ik had net zo goed achter een krant met twee uitgeknipte gaten in de zaal kunnen gaan zitten, want alles aan mij schreeuwde: this is an act, just here to spy on you!
Oftewel: Don’t trust me!
Iets wat jij onbewust ook uitstraalt als je ‘ondernemertje’ gaat spelen. Omdat je een digitaal grijs pak aantrekt. In je nieuwsbrief, op je website en in je Instagram captions. Want zo hoort het.
Toch?
No. Non. Nein.
Waarom dat zo'n slecht idee is
Jij wil wél opvallen.
En vooral geen act opvoeren. Zodat mensen voelen dat je echt bent en ze je al snel vertrouwen. Dat ze verlangen naar meer nieuwsbrieven en social media content. Omdat ze je graag beter willen leren kennen.
Zo graag dat ze zelfs úitkijken naar je salespagina. Omdat ze al weten dat ie niet ‘zoals het hoort’ gaat zijn, maar even lekker de boel opschudt. Dat alleen al werkt inspirerend.
Dus als jij je grijze pak uittrekt, vergeten mensen alle bezwaren die zo’n kostuum nogal eens oproept.
Dan zoeken ze niet meer naar addertjes onder het gras. Of ‘de juiste timing’. Dan gaan ze ook niet meer vergelijken met anderen. Dan willen ze gewoon jou.
Bijkomend voordeel: je hoeft nooit meer te spioneren bij de concurrent.
En we weten allemaal hoe vermoeiend dat is.
Ook zonder afzakkende panty.
