Let's call it: lessons from 90s television
Ineens zag ik het.
Ik kon niet geloven dat ik het nooit eerder had gezien. Want ik had die aflevering van Friends toch echt al heel vaak bekeken.
(Seriously, ik durf niet eens uit te rekenen hoe vaak 25 jaar maal ik-weet-niet-hoeveel-herhalingen-per-jaar is. En vraag me niet waarom ik altijd weer even blijf kijken, let’s call it adolescentsentiment)
Maar nu zag ik het voor het eerst.
In The one with the engagement picture
Seizoen 7, aflevering 5.
Waarin Chandler en Monica bij een professionele fotograaf samen een foto laten maken. Voor in de krant, als huwelijksaankondiging.
Ik weet niet of dit een jaren negentig ding of een Amerikaans ding is. Of gewoon een heel normaal trouwding (ben zelf niet getrouwd, ook niet van plan trouwens en moet altijd googlen wat het verschil is tussen summer chic, tenue de ville, white tie en cocktail, dus I’m no expert)….
….maar ze moesten dus op de foto.
Easier said than done
Want mocht je de aflevering nooit hebben gezien of zoals normale mensen misschien ooit een keer of twee en dus niet meer precies weten waar het over ging:
Zodra de camera op hem werd gericht, verdween zijn normale gezicht en trok hij een stijve, onnatuurlijke grimas die zijn toekomstige vrouw nog nooit eerder had gezien.
Zelfs de extra cameratraining van huisgenoot Joey kon hem niet helpen. Hoe harder hij zijn best deed, hoe meer hij zich bewust werd van de camera. En hoe ongemakkelijker de grimas werd.
En ineens zag ik het dus
Dát is precies wat veel ondernemers doen als ze over zichzelf of hun werk gaan schrijven.
Ze raken hun normale gezicht kwijt en klinken ineens super onnatuurlijk. Totaal niet als zichzelf. Sterker nog: hoe harder je je best doet, hoe stijver en geforceerder het wordt.
Waarom?
Omdat schrijven voor een online publiek vaak voelt alsof er een grote camera op je staat gericht. Alsof iedereen je as we write letterlijk zit aan te gapen. Honderden ogen die over je schouder meegluren terwijl jij je woorden op papier zet.
Probeer dan nog maar eens te ontspannen. Lekker normaal te doen.
Lukt niet.
Hoe los je dit op?
Let me be clear: dit is geen ‘beginners ding’.
Ie-de-reen heeft er last van. We doen het allemaal. Ik ook.
In Friends lossen ze het uiteindelijk op door een foto van Monica en Joey te plaatsen (met als onderschrift: Monica Geller & Chandler Bing)
Maar dat wil jij natuurlijk niet.
Je wil niet iemand anders worden, want dan trek je ook niet de klanten aan waar je zo fijn mee werkt omdat jullie precies op één lijn zitten. En als je niet jezelf kunt zijn in je marketing, worden je salesgesprekken ook een stuk moeizamer.
Eigenlijk wordt alles in je onderneming dan moeilijker (probeer maar eens ‘consistent’ te zijn, als je steeds diep moet nadenken wat voor iemand je ook alweer probeerde te zijn, niet te doen).
Dit is een betere oplossing:
Schrijf voor 1 persoon.
Heel bewust. Denk letterlijk aan een plaatje van iemand die je kent.
Dat hoeft geen persoonlijke vriendschap te zijn, maar het liefst stel je je iemand voor die je leuk vindt en die altijd enthousiast is. Iemand waar je blij van wordt en waarbij je je op je gemak voelt. Of bijvoorbeeld iemand die je van social media ‘kent’ en die jij ziet als je droomklant.
Één persoon. Iemand met een gezicht. Stel je voor dat je tegen hem of haar praat terwijl je schrijft.
Misschien verzamel je wel een leuk groepje van een stuk of zes vrouwen en mannen. En elke keer dat je iets schrijft, pak je er eentje uit die je die dag in je hoofd stopt om tegen te praten.
Noem ze voor mijn part jouw friends.
Werkt altijd!
Vond je dit interessant?
Meld je hieronder dan aan voor de V-files. Krijg je 1 x per maand een mail van me die je inspiratie geeft voor betere content. Zodat je marketing en sales een stuk leuker en makkelijker worden. It will be fun, promise!
