‘Zelf kippensoep maken? Das hartstikke makkelijk meske.’
Aan de telefoon klinkt mijn schoonvader altijd nog net iets Brabantser dan in het echt.
‘Je pakt gewoon een grote pan. Legt er wat kippendijen of kippenbouten in. Grof gesneden groenten erover. Paar liter water erop gieten. En dan op laag vuur langzaam laten koken.’
‘Is dat alles?’ vraag ik.
‘Ja, het kan wel een beetje gaan schuimen. Dat schep je er dan af en toe af. En na een paar uur moet je de groenten passeren. Zo noemen wij dat dan hè. Zeven zeg maar. Wat je overhoudt is je kippensoep. Simpel.’
Veel te simpel, als je het mij vraagt
Hoewel ik best geloof dat je na deze handelingen een degelijke kippensoep krijgt, heb ik mijn schoonvader niet voor niets gebeld.
Mensen reden vroeger om voor de bouillabaisse die hij decennia lang in de keuken van het Boxtelse restaurant Villa Catherina bereidde. Van mijn vriend weet ik dat ook zijn runderbouillon en zelfgemaakte kippensoep oneindig populair waren.
Ik wil het geheim van de chef weten.
‘Oké’, zeg ik. ‘En doe je dan nog iets met die kip?’
‘Ja, tuurlijk. Die trek je los en snij je in kleinere stukken. Het vel valt er vanzelf af. Dat heb je niet nodig. De kip gooi je dan weer terug in de soep. En als je wat achterhoudt, kun je daar nog een ragout mee maken.’
‘Ah, klinkt goed. Deed je er verder nog iets bij? Een uitje ofzo?’
‘Zeker. Die sneed ik doormidden, even aan de binnenkant laten schroeien boven het vuur. Dan komt het zoete van de ui een beetje vrij. En dan erbij doen. Geeft extra smaak.’
Kijk, dit gaat de goede kant op
‘Geen kruiden?’ vraag ik door.
‘Jaweeeel, wat laurier. En mijn moeder gooide er ook altijd foelie in. Das heerlijk, maar daar moet je wel mee oppassen. Kan snel overheersen.’
Ik schrijf driftig mee.
‘En hoe lang liet je dat dan allemaal op staan?’
‘Weet niet. Gewoon, een paar uur. Zo moet het wel lukken, toch?’
‘Lekker’, zegt mijn vriend ’s avonds al hangend boven het bord dampende soep.
‘Ja, je vader heeft me uitstekend geholpen.’
‘Had ie ook verteld van die geschroeide ui?’
‘Ja, zit erin. Hij wist alleen niet meer hoe lang hij de soep liet koken.’
Mijn vriend begint te lachen.
‘Ik wel! Wij sliepen boven de keuken en daar rook ik het zelfs in bed. Die pan liet ie zeker de hele nacht op staan. Op een warmhoudplaat.’
Ik pak m’n briefje met aantekeningen
Nacht op laten staan, schrijf ik erbij.
‘Kun jij je verder nog iets bijzonders aan het recept herinneren?’ vraag ik aan mijn vriend.
Hij denkt even na.
‘Nou, hij hield niet van vermicelli. Daarom deed ie er ook vaak reepjes omelet in. Daar waren de meeste gasten gek op.’
Dat past er nog net bij.
Terwijl ik aan het schrijven ben, realiseer ik me ineens dat dit verdomd veel op werk begint te lijken. Want met teksten schrijven werkt het net zo.
Weet jij wat jou bijzonder maakt?
Veel ondernemers doen hun ding zo vanzelf, dat ze niet meer door hebben wat hun werkwijze uniek maakt. Of waarom hun klanten nou eigenlijk voor hen kiezen.
Helemaal niet gek, maar ze zien het gewoon niet meer. Weten zij veel. Hoezo bijzonder?
Toch is het wel belangrijk om een goed antwoord te hebben op de vraag: wat is je USP? Dat wat jou onderscheidt van je concurrent.
Een goede tekstschrijver is nooit tevreden met het eerste antwoord dat iemand geeft. Want dat is meestal niet je USP. Niet precies.
Voor het geheim van de chef moet je altijd doorvragen. Zelfs als dat aan de andere kant wat gezucht of gesteun veroorzaakt. Dus een goede tekstschrijver blijft graven. Desnoods via een andere weg.
Lijkt misschien gezeur over details. Maar geloof me, je teksten worden er altijd beter van.
En die kippensoep ook.
