‘Het is maar een jas’, zei ik tegen mezelf.
En toch…… Toen ik hem uit de doos tilde en de littekens zag, voelde ik een steek in mijn hart.
Overdreven?
Ja en nee.
Ja, het is maar een ding. Een stuk stof. Materiaal.
Maar voor mij is het meer dan een jas
Ik zocht hem samen met mijn moeder uit. Zij betaalde de helft.
Symbolisch. Want mijn zusje had net een trouwjurk gekregen en ik zou waarschijnlijk nooit gaan trouwen.
(Zeg nooit nooit, ik dacht ook ooit dat ik never ever avocado zou eten, maar dat ligt nu regelmatig in mijn boodschappenmandje. En ik vind bruiloften leuk hoor, als gast. Voor mezelf heb ik alleen weinig met het concept)
Ik ga niet zeggen wat de jas kostte. Maar nadat ik hem in de winkel had gepast, zijn we een paar deuren verder eerst een glas wijn gaan drinken. Om moed te verzamelen.
Daarna liepen we terug naar de winkel, haalde ik mijn bankpas over de pinautomaat and never looked back.
Tot een paar weken geleden
Want na vijf jaar dragen zaten er wat vlekken, scheurtjes en andere beschadigingen in.
Winkel gebeld (dé suède specialist van Nederland), uitgelegd wat er mee was, afspraken gemaakt over de reparatie en met verhoogde hartslag verstuurd. Misschien heb ik hem zelfs uitgezwaaid, dat weet ik niet meer precies.
Maar gisteren kreeg ik hem terug.
De vlekken waren er uit en lichte beschadigingen keurig hersteld. De wat grotere scheuren zaten dicht, maar hadden een flinke ritsluiting gekregen. Alsof de jas op de operatietafel had gelegen en gehaast dicht was genaaid om het bloeden te stoppen.
Maar dat was niet het ergste.
Er zat ook een ‘litteken’ waar in mijn herinnering geen beschadiging zat. En een nieuwe snee in de stof, vlak boven de linkerzak. Die was splinternieuw, niet gerepareerd en vol in het zicht.
'Het is maar een jas'
Dacht ik.
Hij gaat decennia mee en moet ook een beetje leven, probeerde ik mezelf gerust te stellen.
Toch voelde ik me verdrietig.
Niet omdat de jas minder mooi was geworden, maar omdat het eruitzag alsof iemand er nogal hardhandig mee te keer was gegaan. Terwijl ik hem zelf juist altijd met liefde behandel, goed verzorg en dankbaar draag.
Nu moest ik de winkel bellen waar ik hem met vertrouwen had achtergelaten, voor een vervelend gesprek. Helemaal geen zin in.
En het was te vroeg voor wijn.
Vooruit dan maar:
‘Ja hallo, ik heb mijn jas zojuist weer ontvangen….’
‘Oh ja, wat fijn dat ie goed is aangekomen mevrouw!’
‘…..maar ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld.’
Er volgde een ongemakkelijk gesprek, waarin de verkoopster steeds bleef herhalen dat ze dit slechts als service voor hun klanten aanboden (‘had ik de jas wel echt daar gekocht?’) en er niks op verdienden.
Ze benadrukte ook dat ze met de enige echte vakman op dit gebied in heel Nederland werkten. En dat hij misschien een beetje op leeftijd was, maar dat ze nooit klachten kregen.
Dus ze hoopte maar dat dit niet méér problemen in de toekomst ging veroorzaken, omdat ze dan als winkel echt een groot probleem hadden. Maar ECHT GROOT. Want naar wie moesten ze hun jassen dan brengen?
‘Maar het is het makkelijkste als u gewoon zegt wat u wilt mevrouw. Dan kunnen we dat regelen.’
Ik wist niet wat ik precies wilde
Ja, terug in de tijd graag. Kan dat?
Niet?
Oké, jammer. Dan wil ik eigenlijk alleen een beetje medeleven. Ik wilde mijn verdriet delen. En gezien worden. Zo’n diepe menselijke behoefte die we allemaal hebben.
Jouw publiek waarschijnlijk ook.
Want ja, het is maar een product. Of een dienst. Maar je klanten zijn mensen met emoties en gevoelens. Soms hoef je die als ondernemer alleen maar te erkennen.
Dan is het vertrouwen zo weer terug.
